گاهی آنقدر عاشقی،
که تمام زندگی ات میشود
فکر کردن به کسی که دوستش داری؛
طوری اسیرخیال میشوی که وقتی به خودت می آیی
می بینی خیالش از خودش عزیزتر است!
آنقدر که لحظه ای نمیتوانی ازیادش غافل شوی
لحظه هایی که می نشینی و باخودت خلوت میکنی؛
و در دلت هزار حسرت و آرزو، که ای کاش میشد...
اما وقتش که میرسد
ترسی عجیب تمام وجودت را میگیرد
که نکند نشود،
نکند کسی نباشد که تصورش کرده ام،
نکند سرابی بیشتر نباشد!
نکند،نکند، و هزار نکندِ دیگر
میدانی چرا ؟
چون توبیشتر ازخود او به خیالش دلبسته ای
طوری که نمیخواهی
حتی با خودش به خیالش خیانت کنی!
می بینی خیال پردازی همیشه هم خوب نیست
کاش جای تخیلات شاعرانه،کمی دل رسیدن داشتیم
"تا سهم هیچ عاشقی از زندگی جنون نباشد"
