آدم هایی که زود عصبانی می شوند ،
آدم هایی اند که درک نشده اند ،
کمتر از نیازشان محبت دیده اند ، و بیشتر از توانشان محبت کرده اند .
طبیعی است که گاهی کم بیاورند ،
کاسه ی طاقتشان سرریز شود
و تمام حسرت و کمبود و بغض هایشان را از پشتِ خاکریزِ خشم و قهر و بهانه ،
بیرون بریزند و چند دقیقه ی بعد ، پشیمان شوند !
آدم ها که عصبانی شدند ، جبهه نگیرید !
برایشان یک لیوان آب بریزید ، کنارشان بنشینید ، در آغوششان بگیرید ،
با عشق و علاقه در چشمانشان نگاه کنید
و بگویید چقدر وجودشان برای شما ارزشمند است ،
چقدر خوب است که هستند و چه اندازه دوستشان دارید .
خشم ، قهر ، کناره گیری و فریاد ؛ ارثیه ی اجدادیِ آدم ها نیست !
این ناگزیرترین حالتِ ابرازِ استیصال و رنج های درونیِ آدم هاست ،
و نوعی اعتراض به دیده نشدن ،
شنیده نشدن
و سردیِ عمیقِ رابطه هایی که نیاز به کمی توجه و رسیدگی و همدلی دارند ...
