مراقب تمام غیر عادی ها هستیم ...
ولی تمام غیر عادی ها غیر عادی نیست...
چون دید ما عادت کرده به دیدن یکنواختی...
کسی که خیابان را خلاف جهتی که می آیند، میرود غیر عادی نیست..
هوایی که از آفتاب تگرگ میشود غیر عادی نیست...
آن رفتار غیر ارادی تو در مقابل من غیر عادی نیست...
او که خنجر پشت حریر پنهان کرده و او که دشنه بر تو داده ...
و کسی با خط خوش با باران به روی تمام شیشه ها مینویسد و میخواند ومیکِشد...
این ها عجیب نیست...
ما غیر عادی شده ایم ...
ما غیر عادی می بینیم ...
یکی باید باشد و بگوید سرت را رها کن
روی شانه من با هم چشمهامان را بشوییم ...
و آن شستن چشم با اشک خنده باشد...
عادی باشد زیر باران رفتن ...
تا چشم مان زیبا بمانند و زیبا ببینند
مگر سهراب نگفت جور دیگر باید دید ...
ما بزرگ شده ایم بسیار عادی ...
همیشه کوچک نمی مانیم تا همه چیز قشنگ باشد
همه چیز عادی باشد ...
چون تمام غیر عادی ها
عجیب نیستند...
غیر عادی ها هم زیباست ...
از روزهای رفته نپرس!
برای خاطره ها،یک صندوقچه یا چمدان کافی ست تا امن و آرام در آن جای بگیرند و دلخوش به ثانیه های شادی آورشان باشند!
برایت از امروز و این روزهای درگذر می گویم که هر حس و حالِ گنگی هم که ته نشین اش شده باشد،
از سطح و لایه های سرزنده ی قابلِ رویت اش نمی شود گذشت؛
که بهآر همیشه موسمِ حسهای نوبرانه و دل خوشی های کوچک و بزرگ است!
مگر آدم چه می خواهد؟
غیر از اینکه چند صباحی به رسمِ کودکی پر از ذوق و شوق باشد و به تحول و تازگی امید ببندد؛
به آینده ای پر از رنگهای شاد و دلبرانه!
از جنسِ همان رنگهای سرزنده که عطرِ اتفاق های تر و تازه در آستین دارد و همه چیزش با همیشه فرق می کند!
سینِ هشتمِ هفت سین ات خدا کند همین باشد؛
سایه ی هر چه خوشی و اتفاقِ دلچسب که گاهی میانِ بازی های کودکانه ی روزگار گم می شود!
و همیشه این امید و آرزوهای تازه است که آدم را قوی تر می کند!
با این حجمِ آرزو که شاید این سال؛
همان سالِ خواستنیِ توست!
